Como resultado da censura de Facebook sobre diferentes blogs sobre o cambio climático, incluído este, un grupo de medios e persoas promoveron esta afirmación, que se publica hoxe simultaneamente en todos eles.

Español | Català | Euskera | English | French | Deutsch

Asinantes da declaración

Quen subscribimos este texto —un amplo grupo de persoas do ámbito da ciencia, a filosofía, a economía, a enxeñaría e a divulgación da crise ecolóxica e da crise climática e enerxética— denunciamos a censura por parte de Facebook de narrativas con base científica comprobable aínda que non coincidentes co discurso oficial que chega ao gran público e mais aos profesionais.

Así, a divulgadora científica británica Gaia Vince, que publica en Science, New Scientist e The Guardian, veu o seu web recentemente censurado por Facebook.

No Estado Español está censura vense de iniciar co bloqueo por parte de Facebook ás ligazóns ao blog sobre Mudanza Climática e temas relacionados Usted no se lo cree, de Ferran Puig Vilar, fundado en 2009 e galardonado pola Fundación Bioversidad, premio que fora entregado no seu día pola actual Ministra de Transición Ecolóxica, Teresa Ribera.

Desde cando menos o pasado mes de agosto, cando unha persoa usuaria desexa partillar unha ligazón a un destes blogs, Facebook responde con distintas mensaxes de alerta indicando que estes sitios web non cumpren cos seus “community standards”, ou mesmo que realizan spam, sendo isto rotundamente falso. Isto causa un duplo dano: por unha banda fúrtase o acceso ás informacións publicadas por estes prestixiosos divulgadores; por outra, de maneira sibilina, proxéctase unha velada acusación de falsidade” sobre os contidos. En definitiva, silénciase e calúmniase.

As persoas que subscribimos esta denuncia, moitas de nós editoras tamén de diferentes espazos de comunicación e divulgación en Internet (véxase listaxe ao final), afirmamos que o rigor científico e a honestidade intelectual caracterizan o traballo de ambos estes dous autores de forma destacada, e denunciamos este ataque por parte da empresa Facebook á liberdade de expresión.

Así mesmo, compartimos as seguintes constatacións en relación coa crise civilizatoria e existencial en curso:

• A gravidade da Mudanza Climática é moito meirande do que se adoita recoñecer nos medios de comunicación convencionais. Os acordos de París son manifestamente insuficientes, e mesmo contraproducentes.
• A crise económica e social que se está a desenvolver é unha consecuencia da crise ecolóxica en, en particular, da ausencia de respostas á crise enerxética que comezara a mediados da pasada década e que de contado se ha incrementar e agravar de forma evidente e moi acelerada, segundo os mellores estudos científicos dos últimos anos.
• As consecuencias da crise ecolóxica, climática e enerxética son existenciais. O irreparable dano que estamos a causar aos sistemas de soporte da vida na Terra, e á vida mesma, está virándose xa contra nós, e a crise enerxética (a raíz da fin da enerxía fósil abundante e da incapacidade das chamadas enerxías renovables” para a substituír en usos e escala) ha impedir a posta en marcha de respostas que se cadra noutrora foron viables.
• actual paradigma socieconómico de desenvolvemento industrial, caracterizado polo seu curtopracismo e individualismo metodolóxico, resulta progresivamente disfuncional e é intrinsecamente incapaz de abordar estes problemas. Neste marco, a consideración da información como produto empece que estas cuestións, consideradas incómodas ou inaxeitadas para o propósito empresarial, cheguen ao gran público e poidan ser obxecto de debate aberto.
• A tecnoloxía é necesaria para facilitar certos procesos individuais e sociais, así como para o progreso e a prosperidade da Humanidade. Porén, o discurso dominante que afirma que a tecnoloxía é a única resposta válida ou viable aos devanditos problemas é profundamente erróneo e altamente perigoso. Non hai —nin presumiblemente haberá — tecnoloxía avanzada que non requira do concurso da enerxía fósil, nin tampouco unha meirande complexidade tecnolóxica sen un aumento da enerxía neta e da dispoñibilidade dos materiais que os sistemas precisan para o seu deseño, fabricación, funcionamento e desmantelamento. E se, como estamos a comprobar, a enerxía neta diminúe e os diversos materiais escasean, non vai ser posible desenvolver á escala que sería precisa sistemas tecnolóxicos axeitados a tempo de evitar ou mesmo amortecer o dano.
• O paradigma cultural confínanos nunha burbulla perceptiva intramuros que limita a consideración do dano ecolóxico e ético” extramuros. Mais o cerco estase a estreitar a gran velocidade; a actual pandemia nos está a amosar un exemplo moderado do que está por vir.

Moitas das persoas abaixo asinantes somos coñecidas e recoñecidas pola nosa actividade divulgativa de todos estes problemas de sustentabilidade. Compartimos niveis de formación e ocupación de alto ou moi alto nivel e responsabilidade. Non estamos a especular. Coñecemos ampla e profundamente os fundamentos e implicacións das proposicións que enunciamos e sabemos que as conclusións que dominan o discurso da sociedade non están fundamentadas na mellor ciencia dispoñible, ao non ter en consideración suficiente os límites físicos e sociais.

Aínda que o intre preciso no que esta crise multifactorial vaia ser publicamente percibida como a auténtica emerxencia global que constitúe sexa difícil de predicir con precisión, moitos e moitas cremos que nos atopamos xa inexorablemente inmersos nunha crise civilizatoria de orixe cultural e moral sen precedentes na historia da Humanidade.

En 2015, o manifesto Derradeira chamada , subscrito, entroutros por persoas da política —varias delas actualmente en cargos con responsabilidade de goberno— advertía:

“Hoxe acumúlanse as noticias que indican que a vía do crecemento é xa un xenocidio a cámara lenta. O declive na dispoñibilidade de enerxía barata, os escenarios catastróficos da mudanza climática e as tensións xeopolíticas polos recursos mostran que as tendencias de progreso do pasado están a crebarse. Fronte a este desafío non abondan os mantras cosméticos do desenvolvemento sustentábel, nin a mera aposta por tecnoloxías ecoeficientes, nin unha suposta economía verde que encobre a mercantilización xeralizada de bens naturais e servizos ecosistémicos”.

Quen subscribimos esta declaración e denuncia compartimos este diagnóstico, mais albergamos respostas diversas en relación á forma de abordarmos os problemas e retos aos que nos enfrontamos. Así e todo, un criterio que mantemos en común é a imperiosa e urxente necesidade dun decrecemento (material e enerxético) sistémico, ordeado, xusto e democrático, especialmente o dos países e individuos con máis alto poder adquisitivo, entre os que nos encontramos unha parte maioritaria das persoas do mundo occidental^[1].

Son estes os principais responsables do acelerado deterioro da situación e da omisión dos descomunais riscos que representa para o desenvolvemento humano e para a vida presente e futura sobre o planeta, a maioría dos cales” seguen sen ter presenza de abondo nos medios de comunicación.

Con toda probabilidade son as nosas posición e obxeccións en contra do crecemento económico perpetuo como pilar fundamental do desenvolvemento humano, solidamente baseadas, as que motivan a censura das expresións libres que as describen con rigor. A ocultación á opinión pública da situación e da problemática que describimos e denunciamos é precisamente a causa de que o decrecemento e as propostas da Economía Ecolóxica aparezan aínda como insuficientemente desenvoltas.

En consecuencia, como resposta a este espurio e arbitrario comportamento de Facebook e como medida de protesta e de presión, algúns e algunhas de nós que aínda mantiñamos un perfil nesta rede social tomamos a decisión de cesar toda actividade nela.

Como colectivo esiximos aos responsables da rede social Facebook que respecten e liberdade de expresión e, singularmente, a de base científica, e que en calquera caso, restitúan a integridade e bo nome dos blogs censurados.

E finalmente, da mesma maneira, demandamos aos poderes públicos e” aos medios de comunicación que comecen a outorgan a estas perspectivas a importancia e a relevancia cruciais que resultan acordes coa gravidade da situación na que nos atopamos.

Esta era Josephine Roosen, a intrépida holandesa, todo un carácter.

Ela escribeume en 2001 para vir no verán como voluntaria á nosa casa, intercambiar unhas horas de traballo por aloxamento e manutención. Ademáis quería practicar o idioma porque daba clases de español a holandeses.  Imaxinaba unha cativa estudante ou algo así. Cando chegou sorprendeume unha muller pequena, miúda e enrugada, de 65 anos, capaz de arrastrar a súa maleta a través de media Europa, para vir ata Pousadoira.

Dende entón, canda verán, durante alomenos 9 anos, Josephine volvía facer a longa viaxe en tren, (odiaba voar), e viña pasar 3 ou 4 semanas con nós. Levantábase cedo, un primeiro café e un  pouco de tai-chi no xardín, un segundo café con torradas, e a planchar, ou “arreglar el jardín”, que era o que máis lle gustaba. Logo aínda lle quedaba enerxía para coller a súa mochila e camiñar ata a piscina, non quería que a levase en coche, ou para pasar unha tarde cos nenos, ou para sacar o can de paseo, para volver cargada de flores silvestres coas que poñía un gran ramo ao chegar á casa… decía que vir traballar a Pousadoira dáballe paz.  Gustáballe durmir a sesta na hamaca no xardín, e ler ao caer da tarde, mentres bebía unha cervexa. Algunha tarde escribía cartas e postais a tantos amigos que tiña polo mundo. Tamén aquí nos trouxo as súas amigas, Will, Sophi, Lesli

Xa era unha clásica en Callobre, paseando, indo á piscina ao Tres e parando no bar a tomar a súa copa de brandy. Os seus ollos perspicaces, a súa tenacidade, a enorme curiosidade por saber todo, a súa sabia experiencia, a súa fortaleza, o bo humor, as conversas despóis de cear…

Queridísima Josephine, que o universo reciba os teus átomos e a túa inmensa enerxía, e que un vento do norte traia uns pouquiños ata Pousadoira para que se pousen no meu xardín, que tanto amabas coidar.

Begoña

Novo curso de cultivo de cogumelos en Casa Pousadoira, para o 21 de novembro de 2015.  A mellor maneira  de estar seguros da especie de cogumelos que recollemos é cultivándoos nós mesmas. Unha maneira sinxela e deliciosa de comer cogumelos.

Aprenderemos diversas maneiras de cultivar capelos na casa, e tamén a micorrizar árbores.

O curso inclue unha bolsiña de micelio de Pleorotus e inóculo de Níscalos.

IMPARTIDO POR: Miguel Ángel Rodríguez,  de Micología Salvaterra

DATA: sábado, 21 de novembro de 2015, de 10:00 a 14:00 horas

LUGAR: Casa Pousadoira. Pousadoira 4 Callobre Miño  A Coruña

INSCRIPCIÓNS: info@pousadoira.com  ou nos los teléfonos 981777898   607767369 

Coma sempre  pódese quedar a xantar na casa, precio do xantar: 13.00 euros (incluirá cogumelos)